Krzyż – centrum uwielbienia
Wiele kościołów skutecznie unikało eksperymentów dotyczących nowych form wyrazu czci dla Boga, które w latach 50 i 60 miały miejsce zarówno w społecznościach protestanckich jak i rzymskokatolickich” – napisał dr Raymond Holmes.
Ostatnie lata przyniosły wiele zmian. Większości osób nie dziwi już zespół z perkusją grający dynamiczną muzykę na scenie. Nie jest celem tego artykułu, aby oceniać czy jest to zjawisko dobre czy złe. Chciałbym jedynie zachęcić wszystkich do tego, aby nieustannie poszukiwali odpowiedzi na następujące pytania: Jakie znaczenie ma wielbienie Boga? W jaki sposób oddawano Bogu cześć w przeszłości? Jak oddają Bogu cześć różnorakie grupy kulturowe i etniczne? Czy nasza konstrukcja psychiczna ma wpływ na to w jaki sposób wielbimy Boga? Czym jest uwielbienie?
Nie chcę udzielać odpowiedzi na wszystkie te pytania. Pragnę jedynie, aby ten artykuł spowodował osobistą refleksję nad twoim podejściem do wielbienia?
Podniosłe sceny opisane są w 4 i 5 rozdziale Księgi Objawienia. Ilustrują one w doskonały na czym polega uwielbienie. Bóg zasiada na tronie w pełni majestatu i chwały. Wokół rozbrzmiewają „błyskawice, głosy i gromy”. Dwudziestu czterech starców i cztery zwierzęta nieustannie wołają: „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, który był, który jest i który przychodzi”. Dwudziestu czterech starców oddaje pokłon i składa swoje korony przed Stwórcą wszechświata. Również cztery zwierzęta składają hołd Bogu. Ta scena ukazuje panowanie Boga – Jego wszechmoc, wszechwiedzę i wszechobecność.
W pewnym momencie uwaga przenosi się z Boga Ojca na Syna, który jest przedstawiony jako krwawiący Baranek. Teraz zwierzęta i starcy Jemu składają pokłon i oddają chwałę. Obserwujemy także niezliczone zastępy aniołów, które pragną oddawać Bogu cześć. Scena uzupełniona jest o opis wszystkich stworzeń we wszechświecie, które dołączają swoje głosy w uwielbieniu dla Boga Ojca i Boga Syna. Piąty rozdział Księgi Objawienia kończy się bardzo podniośle: „A czworo zwierząt mówiło Amen, a starcy zaś upadli i oddali pokłon”.
Cel i sposób wielbienia Boga jest wyraźnie przedstawiony w Piśmie Świętym. Wokół czego więc powinny skupiać się nasze nabożeństwa?
W swojej książce „Śpiewajcie nową pieśń” Raymond Holmes twierdzi, że nabożeństwo powinno podkreślać charakterystyczne nauki biblijne: Szabat, świątynną służbę Jezusa i Jego powtórne przyjście. Podczas, gdy nauki te mają swoje miejsce w Kościele musimy uważać, aby przypadkiem nie usunąć w cień ofiary Jezusa, gdyż to co On dla nas uczynił na krzyżu powinno być największym powodem naszej wdzięczności. Służba Jezusa w świątyni jest ważna, ale nie miałaby ona żadnego znaczenia, gdyby On za nas nie umarł. Bez jego krzyża nauka o powtórnym przyjściu byłaby nieistotna. Gdyby nie Jego śmierć jaką głębię miałoby zachowywanie Szabatu?
Apostoł Paweł był jednym z największych misjonarzy jakich kiedykolwiek oglądał świat. Był on kształcony według największej mądrości swoich czasów. Potrafił obronić swoje zdanie podczas dyskusji z największymi nauczycielami. A jednak pomimo całej swojej wiedzy i mądrości życiowej powiedział do mieszkańców Koryntu: „Postanowiłem bowiem będąc wśród was, me znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa i to ukrzyżowanego” (l Kor. 2,2).
Ellen White pisze, że „ofiara Chrystusa jako pokuta za grzech jest najwspanialszą prawdą, wokół której wszystkie inne się skupiają” i aby zrozumieć wszystkie inne prawdy Biblii „konieczne jest, aby rozważać je w świetle, które wypływa z krzyża Kalwarii”.
Nabożeństwo nie ma być przedstawieniem, chociaż musi być w najwyższym stopniu interesujące. Nabożeństwo nie ma być spotkaniem przyjaciół, chociaż więzi mają być budowane.
Nabożeństwo nie ma być słuchaniem mówcy, który wyjaśnia wersety Biblii, chociaż mają być one wyjaśniane.
Nabożeństwo nie ma być liturgią, chociaż ma tam panować porządek.
Wielbienie Boga ma miejsce wtedy kiedy niegodne i grzeszne istoty ludzkie dziękują i uwielbiają Boga za to, że „podczas gdy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus umarł za nas” (Rzym. 5,8) oraz że „nie ma już potępienia dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie” (Rzym. 8,1)
„Chrystus zmartwychwstał! Mów o tym i śpiewaj, dziękuj w modlitwach, a twój zachwyt nad Bogiem będzie kruszył i zdobywał serca ludzkie. W zamiarze tym zawarta jest Boża moc i mądrość.” – Ellen White. To właśnie jest istotą nabożeństwa.
David Newman
Jadłodajnia 