Powołanie do służby w Bożej mocy
Wychowałem się w kościele. Nauki oraz zasady życia kościoła znałem od dziecka. Pomimo, że zostałem ochrzczony w 1987 roku to moje faktyczne nawrócenie nastąpiło dopiero w roku 1990 podczas mojego pobytu w Polsce. Kilka doświadczeń sprawiło, że moja teoretyczna wiedza o Bogu przeszła w wymiar praktyczny.
Służba bezradności
W roku 1991 rozpocząłem naukę w Seminarium Duchownym z głębokim pragnieniem, aby służyć Bogu. Jako studenci pierwszego roku byliśmy wysyłani do okolicznych miast, aby głosić Ewangelię i nauczać w lokalnych kościołach. Miejscem naszego szczególnego zainteresowania misyjnego stał się Żyrardów. Pracowaliśmy po dwóch chodząc od drzwi do drzwi. Dużo czasu spędzaliśmy otwierając z ludźmi Biblię i dzieląc się wiarą w Boga. Jednakże wkrótce uświadomiłem sobie, że w wielu sytuacjach nie byliśmy w stanie im pomóc.
Pewna kobieta powiedziała nam, że od sześciu lat nie może czytać Biblii, bo za każdym razem gdy ją otwierała, tekst się rozmywał. Z rozmowy z nią wynikało, że jej mąż od ostatnich 6 lat uczęszczał na spotkania o charakterze okultystycznym. Potem poznaliśmy kobietę, którą przez 10 lat odwiedzał mąż. Na początku pomyślałem, że to przecież normalne i właściwe, ale potem okazało się, że on od wielu lat już nie żył! Spotykaliśmy osoby z poważnymi chorobami. Dawanie im wskazówek odnośnie zasad zdrowia i zalecanie zdrowego stylu życia wydawało się niewystarczającym, aby im pomóc. Męczyło mnie pytanie: Gdzie jest moc opisna w ewangeliach? Najbardziej wstrząsającym przeżyciem był widok śmiertelnie chorego człowieka, żebrzącego na stacji kolejowej. Przez długo nie mogłem zapomnieć tego widoku. Stwierdzenie Piotra: „Srebra i złota mi brak, lecz to co mam daję ci.” (Dz.Ap. 3,6) tylko pogorszyło sprawę. Co takiego Piotr posiadał, że tamten człowiek został uzdrowiony i gdzie Piotr to coś trzymał?
Pierwsze uzdrowienia
Jeden z wersetów zmienił sposób w jaki czytałem ewangelie. Tekst ten był tak szokujący, że o mało mnie nie zwalił z nóg: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynę…” (Jan 14,12).
Czy to mogło być prawdą? Po wielokrotnym przeczytaniu czterech ewangelii podczas moich porannych nabożeństw zrozumiałem, że to musi być prawdą. Jezus poświęcił wiele czasu na szkolenie apostołów, aby ci umieli robić to co On. Od tamtego momentu w czasie moich modlitw w lesie prosiłem Jezusa, aby mnie też wyszkolił. Nie wiedziałem jednak co mam robić. Na początek postanowiłem oferować ludziom modlitwę.
Pierwszą osobą, za którą modliłem się był mój przyjaciel z Seminarium. Cierpiał z powodu migreny. Miało to miejsce w czasie przerwy podczas nabożeństwa. Poszliśmy na bok, gdzie wyszeptałem modlitwę po czym wróciliśmy na salę. On popatrzył na mnie z uśmiechem na twarzy i powiedział: „Już nie boli!”. Podziękowaliśmy Bogu i kontynuowaliśmy nabożeństwo. „Niezły początek.” – pomyślałem.
Potem modliłem się za bardzo wielu ludzi, ale nie zawsze działo się to czego oczekiwałem. Bóg jednak nie chciał abym się poddawał. Dlaczego? Po pierwsze, Jezus nie poddawał się nawet wtedy, kiedy nie szło gładko (Marek 6,5). Po drugie, Jezus nie powiedział apostołom, aby przestali głosić Dobrą Nowinę o Królestwie, kiedy ludzie jej nie przymują (Mk 6,11). Po trzecie Jezus uczył nas modlitwy o to, aby wola Boża się spełniła na Ziemi tak jak w Niebie (Mat 6,10). Doszedłem do wniosku, że jeżeli Jezus spełniał wyłącznie wolę Ojca, a poświęcał aż tak wiele czasu na szkolenie apostołów to również i my powinniśmy służyć tak jak On będąc pewnymi, że jest to wolą Ojca. Od tego momentu zawsze kiedy modliłem się za chorą osobą zabierałem kogoś ze sobą, aby się uczył.
Pewien chłopak, nauczyciel języka angielskiego, często towarzyszył mi podczas modlitw. Pewnego dnia modliliśmy się za pewną dziewczynę, którą bolała głowa. Widząc, że masuje swoje czoło zapytałem ją jak się czuje i zamiast tabletki zaoferowałem jej modlitwę. Zgodziła się. Poszliśmy na bok. Podczas modlitwy powiedziała, że czuła jak ból wychodzi przez uszy. Po minucie nie było go już wcale. Byliśmy zdumieni. Podziękowaliśmy Bogu za Jego dotyk.
Niezwykłe szkolenie
W 1993 roku poleciałem do Chicago rozważając podjęcie studiów magisterskich z teologii na Andrew’s University w Berrien Springs. Kiedy tam dotarłem właśnie odbywało się wyjątkowe szkolenie. Było poświęcone uzdrawianiu chorych i uwalnianiu zdemonizowanych. Seminarium zorganizawał dyrektor do spraw edukacji KADS w Stanach Zjednoczonych. Dostrzegał on znaczący brak wiedzy w tej dziedzinie wśród pastorów i chciał coś w tej sprawie zrobić. Słuchając wykładów znalazłem odpowiedzi na wiele pytań związanych z Bożym uzdrawianiem. Wykładowca dał nam też możliwość ćwiczenia tego czego się nauczyliśmy. Niektóre osoby były sceptycznie nastawione do tych spotkań. Szybko się to jednak zmieniło kiedy demon zamanifestował swoją obecność w siedzącej tuż za mną studentce. Prowadzący zrobił krótką przerwę i wyrzucił demona! Było wielkim przeżyciem zobaczyć zmianę w wyglądzie tej dziewczyny, a potem usłyszeć historię jej życia.
Nie ograniczaj Boga
Od ramtego czasu aż do teraz nie zaprzestałem chodzeniem z Jezusem i uczenia się Jego sposobów działania. Stawiam czoła wielu przeciwnościom życia, ale przechodzę też przez doświadczenia związane z brakiem wiary oraz pokonywaniem lęków. Próbuję zrozumieć jak współdziałać z Chrystusem, aby osiągnąć takie rezultaty jakich On doświadczał w swojej służbie. Wiem, że On się nie zmienił, a niemoc w naszym życiu duchowym wynika z nas samych. Niestety często popełniamy błąd interpretując Biblię w oparciu o nasz brak doświadczenie. Na przykład, jeżeli nie widzimy żadnych cudów w naszym codziennym życiu, wymyślamy różne interpretacje słów Jezusa i tak np. ktoś mi powiedział, że tekst „kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynę…” dotyczył tylko dwunastu apostołów. Pytam wówczas: „Dlaczego w takim razie praktykujemy umywanie nóg i komunię jeśli tylko dwunastu było obecnych przy ostatniej wieczerzy?” (Jan 13,14). Musimy przebić się przez nasze lęki, aby móc w pełni chodzić z Jezusem. Oznacza to również otwarcie się na biblijne wersety i wypowiedzi Jezusa, które były dla nas do tej pory niewygodne.
Objawienie się Królestwa Niebieskiego wychodzi poza ludzkie możliwości poznawcze. Czynnik nadnaturalnej mocy Boga działającej przez nas dany jest po to, aby potwierdzać prawdziwość słów zawartych w Ewangelii. Co by się działo, gdybyśmy zaczęli wierzyć Bogu w każdej sytuacji bez wyjścia? Co by się działo, gdybyśmy zaczęli wierzyć, że możemy iść za Jezusem w czystości i mocy. Podejrzewam, że wówczas zaczęlibyśmy oglądać chorych uzdrowionych, demony wypędzone, zmarłych wskrzeszonych i Ewangelię o Królestwie gloszoną jako świadectwo dla narodów (Mt 10,7.8; 24,14).
Modlę się, aby wiara, nadzieja i Boża miłość wypełniały Ciebie ponad miarę i byś cieszył się pełnią Jego dobroci i łaski. Wierząc w powtórne przyjście Jezusa nie zapominaj, że jest praca do wykonania. Teraz jest czas na to, aby spełniły się słowa: „Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło” (Izaj. 60,1) jako, że całe „stworzenie oczekuje z upragnieniem objawienia się synów Bożych.”(Rzym 8,19).
Matthew Britten
Matthew Britten jest Australijczykiem, który w 1989 jako młody chłopak spakował się i przyjechał do Polski. Tutaj poznał Boga. Spontaniczna decyzja doprowadziła go do życiowej służby. Matthew ukończył Seminarium Duchowne KADS w Podkowie Leśnej. Przez pewien czas pracował jako pastor w Australii. Od czterech lat mieszka w Jeleniej Górze.
Jadłodajnia 
niestety, niektóre przeciwnosci dlugo przeszkadzaja i ludzie, którzy nie chca dojsc do poznania prawdy i czynia zlo innym, którzy chca poznac dobra prawde. 🙂
„Obietnica zesłania Ducha Świętego nie ogranicza się do żadnego czasu ani rasy. Chrystus oświadczył, że boski wpływ Jego Ducha będzie aż do końca udziałem Jego naśladowców. Począwszy zatem od dnia Zielonych Świąt do dnia dzisiejszego Pocieszyciel zsyłany jest tym wszystkim, którzy całkowicie oddają się Panu i służą Mu.” (Działalność apostołów, s. 31)
Tak… Często ograniczamy Boga przez nasze rozumowe postrzeganie świata. Ciekawe doświadczenia. Pokazują one nam, że gdy zaufamy Bożej mocy przepływającej przez nas i stawiamy opór lękowi przed oceną innych ludzi wówczas uzdrowienie nastąpi. Niech cię Bóg błogosławi.
Małgorzata i Krzysztof Podlewscy – Ustka