Dzień pełen cudów
Jeżeli spędzać czas wolny, to tylko z Jezusem. Jeżeli odpoczywać, to tylko z Jezusem. Jeżeli podróżować, to też z Jezusem. Przeczytajcie tę niezwykłą relację.
W jednym z ostatnio wysłuchanych kazań usłyszałem bardzo pożywną historię. Oto ona.
Grupa studentó z amerykańskiej szkoły biblijnej pojechała ze swoimi nauczycielami na misję do Izraela. Społeczność w Jerozolimie, słysząc o niezwykłych doświadczeniach z Bogiem, jakie ci wcześniej mieli, poprosili, aby jedno ze spotkań poświęcić służbie wśród chorych.
Na pierwszy wykład przyszli ci, którzy chcieli się dowiedzieć jak się modlić za chorymi oraz cierpiący, którzy chcieli, aby się za nimi modlono. Jedną z osób był młody mężczyzna, który cierpiał z powodu ciężkich dolegliwości kręgosłupa. On też poprosił o modlitwę. Usługujący w ciągu krótkiego czasu ustalili, że przyczyną problemów była jedna noga, która była krótsza od drugiej. Studenci w imieniu Jezusa rozkazali nodze, aby urosła, a ta natychmiast na oczach wielu świadków wydłużyła się. Ludzie wielbili i dziękowali Bogu za Jego moc i żywą obecność. To było mocne doświadczenie. Jednak co wydarzyło się później było jeszcze mocniejsze.
Uzdrowiony mężczyzna był tak bardzo napełniony Bożą obecnością, że w drodze do domu na ulicy modlił się za dwunastoma przypadkowo napotkanymi osobami. Otrzymał od Boga przekonanie i wskazówki, aby podchodzić do nich, opowiadać im o potężnym Bogu pełnym mocy i modlić się za nimi. Wszystkie dwanaście osób zostało uzdrowionych! To jednak jeszcze nie koniec historii.
Grupa młodych, ortodoksyjnych żydów wracała z zajęć w Jesziwie (szkole, w której studiuje się Torę). Ten sam młody mężczyzna otrzymał przekonanie od Boga, aby podejść i porozmawiać z nimi. Rozmowę rozpoczął w tej sposób.
– Jeden z was ma kłopoty z chodzeniem. Czy zgadza się? – powiedział do nich, a oni zaczęli się śmiać, bo jeden z nich miał aż o 10 cm krótszą nogę i wyraźnie było widać, który z nich ma trudności w chodzeniu. Młody mężczyzna poprosił, aby tamten usiadł i wysunął do przodu obie nogi. Łatwo można było wtedy je porównać. Wtedy popatrzył na nich i powiedział:
– Zobaczcie co się będzie teraz działo. W imieniu Jezusa rozkazuję tej nodze, aby urosła!
Gdy młodzi żydzi usłyszeli imię Jezus zbledli. Ich teologia nie przewidywała modlenia się do Jezusa, ani wiary w Niego. Byli oburzeni tym, co usłyszeli, ale zanim cokolwiek zdążyli powiedzieć, noga na ich oczach wydłużyła się. Po tym zdarzeniu uciekli. Dodatkowo wystraszył ich krzyk kolegi, który był spowodowany bólami wzrostowymi. Gdy uzdrowienie się dokonało młody żyd był wstrząśnięty. Nie wiedział jak się zachowywać, ani co ma powiedzieć. Oprócz uzdrowienia fizycznego dokonało się jeszcze coś innego – jego teologia uległa całkowitej przemianie. Jakiś czas później przyjął Jezusa do swojego serca i uczynił go Panem swojego życia.
Wierzę, że wkrótce wielu z nas będzie miało podobne doświadczenia na naszych polskich ulicach. Pójdziemy w mocy, do tych, do których jesteśmy powołani. Ludzie będą uzdrawiani, będą płakali i będą się nawracali się, ale nie do kościoła, lecz do Boga. Te rzeczy już oglądamy, ale będziemy oglądać ich jeszcze więcej.
* * *
Tekst ukończyłem wczoraj wieczorem i już go miałem opublikować, ale postanowiłem poczekać do rana, aby go jeszcze poprawić. Dobrze się stało, bo ostatnia noc przyniosła więcej materiału do publikacji.
Od pewnego czasu czułem się straszliwie przemęczony. Od dawna nie miałem żadnych doświadczeń. Pogoda nie była zbyt zachęcająca do poznawania ludzi, a w głowie i sercu było pusto. Wczoraj wieczorem modliłem się, aby Pan przerwał ten nieprzyjemny stan bezsilności, dał mi siły i wskazał kierunek. Tak się stało.
Ostatniej nocy miałem sen, który podniósł mnie, pokrzepił i nakarmił bardziej niż jakakolwiek inna duchowa aktywność z jaką miałem do czynienia w ostatnich miesiącach.
Ludzie siedzieli wokół fontanny na piętrowych ławeczkach zamontowanych na kształt malutkiego amfiteatru na ok. 100 osób. Nic nie planując i nie zastanawiając się, zszedłem na dół, stanąłem koło fontanny i zacząłem przemawiać do siedzących tam ludzi. Część patrzyła na mnie, a inni rozmawiali z osobami, z którymi przyszli. Najpierw zacząłem opowiadać o sobie, o niskim poczuciu wartości, z którym przez lata się zmagałem, o dylematach, strachu i niepewności jutra. Wtedy słuchali już prawie wszyscy. Słowa płynęły mi z ust bez trudności. Następnie zacząłem opowiadać jak do mojego życia wstąpił Bóg i jak wszystkie problemy naprawił. Potem zacząłem opowiadać doświadczenia dotyczące Bożych uzdrowień. Na końcu wezwałem ludzi, aby jeżeli mają podobne problemy jak te, które ja miałem, podeszli do moich współpracowników, aby porozmawiać tym. Tego dnia potrzebnych było wielu pracowników, bo prawie wszyscy słuchacze wstali i byli gotowi, aby się nimi zająć. Wkrótce popłynęły modlitwy i łzy. Park zamienił się w piękny kościół pod otwartym niebem.
Sen był tak bardzo realny, że czułem nawet powiew wiatru na mojej twarzy. Wyczekuję spełnienia się tej wizji i już jestem podekscytowany tym co ma się wydarzyć. Czy ktoś z Was chce być tego dnia jednym ze współpracowników? Będzie ich potrzeba wielu, bo wiele osób będzie chciało oddać swoje życie Bogu.
Maciej Strzyżewski
Przeczytaj również: Chodzenie po wodzie
Jadłodajnia 
Ja też pragnę się przyłączyć. Jacek.
Artykuł pełen mocy i zachęty do misji. Nie padł ani jeden biblijny tekst, a Bóg przemówił.
Wierzę w wizję Maćka i przyłączam się. Gadanina o Bogu bez Jego mocy, znaków i cudów nie może być, nie była i nie będzie nigdy dobrą nowiną. Powoduje tylko wojnę i popiół. Ewangelię Duch autoryzuje znakami i cudami w Kościele. Swoim kościele.
tak jest! pięknie!
JA CHCĘ!!!!
I w ten sposób powstaje nam letnia ekipa parkowa. Chwała Panu!
„Ludzie będą uzdrawiani, będą płakali i będą się nawracali się, ale nie do kościoła, lecz do Boga.” I tak mi mow. Wielu straci w ten sposób zarobek, wiec sie wkurzy, gdy ludzie nie beda sie u nich leczyc i przestana potrzebowac ich wykladni jak byc zbawionym.