Miernik prawdy
Dążenie do prawdy jest zjawiskiem naturalnym i słusznym. Stanowi cel wszelkich procesów poznawczych i doświadczeń życia. W imię prawdy poświęca się dobra i podejmuje trud. Prawda bowiem należy do idei, których znaczenie nie podlega dyskusji. Tak jest w dziedzinie wiedzy i nauki, tak również w dziedzinie prawdy religijnej.
Każdy człowiek wierzący chce wyznawać prawdziwego Boga i należeć do Kościoła głoszącego absolutną prawdę zbawienną. Nie chce traktować spraw własnego zbawienia niedbale i lekkomyślnie, tym więcej że wskutek powstania znacznej ilości wierzeń religijnych w ogóle, a chrześcijańskich w szczególności, zagadnienie prawdy urosło do rangi problemu. Konieczny jest więc krytycyzm i obiektywizm. Ponieważ wiara dotyczy rzeczy wiecznych, wymaga poważnego zaangażowania umysłu i serca.
Niektórzy myśliciele są zdania, że znalezienie zbawiennej prawdy wśród licznych wyznań, różniących się między sobą, a niekiedy zwalczających się wzajemnie, jest niemożliwe. Nieosiągalnym wydaje się odszukanie w labiryncie kierunków i dróg tej jednej, wiodącej do Królestwa Bożego. Inni natomiast twierdzą, że poszukiwanie prawdy jest zbędne, ponieważ wszystkie wyznania prowadzą do jednego i tego samego Boga. Każde z nich – sądzą – ma trochę prawdy, a prawda absolutna, całkowita, znajduje się u wszystkich, w związku z czym przynależność kościelna nie odgrywa roli. Osobną kategorię tworzą reprezentanci tradycyjnych form religijności i ustosunkowania się do wiary jako dziedziny nie podlegającej ich osądowi. Dlatego jedni popadają w zwątpienie, drudzy przechodzą nad zagadnieniem prawdy obojętnie, a inni jeszcze pozostają w sferze bezkrytycznej czci dla tradycji przodków, ulegając religijnemu nominalizmowi fanatyzmowi czy bigoterii.
Każdy szczery i żarliwy wyznawca Chrystusa przyzna, że taka postawa nie jest właściwa. Problem prawdy oraz jej poznawalność, jak również kwestia jedności czy wielości prawd, zostały już w zaraniu chrześcijaństwa jednoznacznie rozstrzygnięte, a wyniki tych rozstrzygnięć dostępne są wszystkim. Nie trzeba wpadać w pesymizm. Z drugiej strony wszelka obojętność albo religijny elitaryzm nie wydają się stanowić pozycji godnej wierzącego człowieka. Jeśli cokolwiek zasługuje na troskę, to jest nim Prawda i Zbawienie.
AUTORYTET CHRYSTUSA
Spójrzmy na problem prawdy w świetle nauki Chrystusa. Jezus jest najwyższym autorytetem wiary. W aspekcie Jego posłannictwa wszelkie teorie i poglądy nabierają właściwego znaczenia. Jeśli faktem jest, że wszystkie wierzenia są prawdziwe – bez względu na ich naukę i formy kultu – Jezus wraz z garstką apostołów nie potrzebował zrywać z żydowską Synagogą i zakładać nowotestamentowego Kościoła. Również jeśli wysiłki poszukiwawcze, zmierzające do poznania prawdy, skazane są na niepowodzenie, misja Syna Bożego była daremna. Podobnie, jeśli słuszne jest kultywowanie zwyczajów i tradycji ojców, Chrystus dopuścił się rażącego uchybienia, wiadomo bowiem, że oceniał „tradycje starszych” w sposób krytyczny i surowy, zalecając jako naczelną maksymę życia wierność względem woli Bożej. Ponad opinie ludzkie i zarządzenia kapłanów wywyższał natchnione Słowo. Cenił je więcej, niż słowa uczonych w Piśmie. W tym względzie pozostawił cenną wskazówkę postępowania.
Będąc Synem Bożym, zagadnienie prawdy zbawiennej rozstrzygnął w formie ostatecznej. Przybył na świat w tym celu, aby „prawdzie dać świadectwo”. Zgodnie z Jego nauką, prawda zbawienna jest tylko jedna. Słowo nie zna innej. W dziedzinie religii istnieje wyłącznie prawda lub fałsz. Trzeciej możliwości nie ma. Nawet filozofia jej nie przewiduje. Do zbawienia prowadzi droga wąska, przestronna na zatracenie. „Wchodźcie przez ciasną bramę! – oświadcza Jezus – Szeroka jest brama i przestronna jest droga, która wiedzie na zatracenie… A jakże ciasna jest brama i wąska jest droga, która wiedzie do życia…” (Mt 7,13.14).
AUTORYTET PISMA ŚWIĘTEGO
Jezus w swej działalności często powoływał się na powagę natchnionego Słowa. Wypowiedzenie sakramentalnej formuły „Tak mówi Pismo” posiadało moc dowodową i kończyło spory. Idąc za przykładem Jezusa, pragniemy posłużyć się tym niezawodnym sprawdzianem prawdy.
Pismo Święte stanowi Boskie objawienie i zawiera wszelkie pouczenia związane z doczesnym i wiecznym życiem człowieka, jego wiarą i postępowaniem oraz stosunkiem do otaczającej go rzeczywistości materialnej i duchowej, religijnej i świeckiej. Powinno więc uchodzić za najwyższe kryterium prawdy. W myśl nauki apostoła Pawła Pismo Święte jest nieocenionym nauczycielem chrześcijańskiej filozofii, teologii i moralności: „…znasz Pisma Święte; one potrafią dać ci mądrość, która prowadzi do zbawienia… Całe Pismo jest przez Boga natchnione i służy ku nauczaniu, strofowaniu, prostowaniu i wychowywaniu w sprawiedliwości” (2 Tm 3,14.15).
Klemens Aleksandryjski (215), jeden z wybitnych ojców Kościoła, wysoko oceniał znaczenie Pisma Świętego, jako skarbnicy rozlicznych darów Boga. Nauczał: „Tak jest z czytaniem Pisma Świętego.: jednego wzmocni w wierze, drugiego w moralności, trzeci odrzuci przesądy…”.
Czyż można wątpić w autorytet Biblii? Z jej kart przemawia sam Bóg. Prawdy zawarte w tej Księdze są wieczne i nieprzemijające, gdyż „Słowo Pańskie trwa na wieki (l P 1,25). W nim znajduje się odpowiedź na dręczące ludzkość pytania, „W Piśmie Świętym – pisze ks. prof. M. Rzeszowski – jesteśmy u samego źródła Prawdy Bożej …”.
Ono winno być zatem wyrocznią przy omawianiu problematyki Kościoła pod kątem widzenia prawdy biblijnej lub fałszu. W jej świętej treści zawarte jest wyjaśnienie istoty katolicyzmu i jego nauki. Przeanalizujmy wnikliwie i szczerze czołowe dogmaty wiary katolickiej, a naczelnym hasłem naszych rozważań niech będzie biblijna zasada kryterio-poznawcza; „Do zakonu raczej i do świadectwa!”. Porównajmy nauki Kościoła rzymskokatolickiego z nauką Boskiego prawa i świadectwem Pisma Świętego. Uczyńmy to w imię obiektywnej prawdy Słowa Bożego i najwyższego dobra, jakim jest osobiste zbawienie.
Jan Grodzicki
Jadłodajnia 